پادکست به راه بادیه  #2

به راه بادیه را می توانید روی آیتیونز یا اپ های دیگر پادکستینگ مانند پاکت کست گوش بدهید.

آدرس ایمیل پادکست به راه بادیه.

ترجمه بخشی از سخنرانی خانم ویسلاوا شیمبورسکا به هنگام دریافت جایزه نوبل:

…

الهام هر چه که هست از یک نمی دانم مداوم زاده می شود.

بیشتر آدمها اینجوری نیستند. بیشتر ساکنان زمین کار می کنند که اموراتشان بگذرد. آنها کار می کنند چون مجبورند. آنها کارشان را از روی شور و شوق انتخاب نکرده اند. شرایط زندگیشان انتخاب را برایشان انجام داده است. کار بی عشق، کار خسته کننده، کاری که ارزشش به اینست که بقیه، آن را هم ندارند، این یکی از سخت ترین بدبختیهای بشری است. و نشانه ای هم در کار نیست که قرنهای پیش رو بهبودی در این امر ایجاد کنند.

و اگرچه من ادعا نمی کنم که الهام گرفتن فقط به شعرا تعلق دارد، ولی هنوز معتقدم که آنها به دسته ای از خواص خوشبخت تعلق دارند.

البته اینجا ممکن است شک و شبهه ای در میان مخاطبین من ایجاد شود.  همه جور شکنجه گر، دیکتاتور، تندرو، عوامفریب دنبال قدرت با چند تا شعاری که با صدای بلند فریاد زده می شود، از کارشان لذت می برند و آنها هم وظایفشان را با انرژی خلاق انجام می دهند.

خوب بله. ولی آنها می دانند و هر چه که می دانند یک بار و برای همیشه برایشان کافی است. آنها نمی خواهند که درباره چیز دیگری بدانند چون ممکن است که استدلالشان تضعیف بشود. ولی هر دانشی که به سؤالهای جدید منجر نشود به سرعت از بین می رود. نمی تواند دمای لازم برای ادامه حیات را حفظ کند. در نمونه های حاد، نمونه هایی که به خوبی از عصر جدید و قدیم شناخته شده اند، حتی تهدید مرگباری برای جامعه دارد.

به همین دلیل است که من برای عبارت کوتاه “نمی دانم” ارزش زیادی قائل هستم. کوچک است ولی با بالهای قدرتمندی پرواز می کند. زندگی ما را گسترش می دهد تا فضاهای درون ما و همچنین فضاهای خارجی که زمین کوچکمان را که در آن معلق است، در بر بگیرد.اگر نیوتن به خودش نگفته بود نمی دانم، سیبهای باغ کوچکش ممکن بود مانند دانه های تگرگ به زمین بیفتند و در بهترین حالت او خم می شد تا آنها را بردارد و با اشتها بخورد.

اگر هموطن من ماری کوری هرگز به خودش نگفته بود نمی دانم، او احتمالا کارش به تدریس شیمی در دبیرستانی خصوصی برای دختران جوان از خانواده های خوب می انجامید و روزهایش را به انجام این شغل کاملا آبرومندانه سپری می کرد. ولی او به نمی دانم گفتن ادمه داد و این کلمات  نه فقط یک بار بلکه دو بار او را به استکهلم آورد: جایی که روح های بی قرار پرسشگر، هر از گاهی با جایزه نوبل تشویق می شوند.

شعرا هم اگر اصیل باشند باید نمی دانم را دائما تکرار کنند. هر شعر نشانه تلاشی برای پاسخ دادن به این جمله است. ولی به محض اینکه آخرین نقطه روی صفحه گذاشته می شود، شاعر شروع می کند به شک کردن، شروع میکند به درک اینکه این جواب خاص، موقتی و ناکافی بوده است. بنابراین شعرا به تلاش ادامه می دهند و دیر یا زود نتایج پی در پی نارضایتی از خودشان توسط مورخان ادبیات با منگنه بزرگی به عنوان اثرآنها صحافی می شود.

…