پادکست به راه بادیه #48

آدمها و چهره‌ها، این گنبد مینا، تنهایی زیبا و شکست شخصی کرونا.

به راه بادیه را می توانید روی بیشتر اپ های پادکستینگ گوش بدهید.

Apple Podcasts, Amazon Music, Castbox, Radio Public, Pocket Casts, Spotify, Google Podcasts, Anchor

تماس با علی سخاوتی

چهره‌ها

این را قبلا نگفته‌ام؟ من دارم یاد می‌گیرم که ببینم. تازه شروع کرده‌ام. هنوز خوب نیستم. اما قصدم اینست که بیشترین  بهره را از وقتم ببرم.

برای مثال قبلا هرگز متوجه نبودم که چه تعداد چهره وجود دارد. آدمها خیلی زیادند اما تعداد چهره‌ها خیلی بیشتر است، چونکه هر شخص چند تا از آنها دارد. آدمهایی هستند که یک چهره را برای سالها می پوشند، طبیعتا کهنه می‌شود، کثیف می‌شود و درزهایش شکافته و چون دستکشهای پوشیده شده در یک سفر طولانی گشاد. آنها آدمهای ساده لوح خسیس هستند، هرگز عوضش نمی‌کنند، حتی تمیزش هم نمی‌کنند. می گویند همین به اندازه کافی خوب است و چه کسی می‌تواند خلافش را به آنها ثابت کند؟ البته از آنجاییکه آنها چندین چهره دارند ممکن است بپرسید که با چهره های دیگرشان چکار می‌کنند؟ توی انباری نگهشان می‌دارند. بچه‌هایشان آنها را خواهند پوشید. اما گاهی اتفاق می افتد که سگهاشان با آن چهره‌ها بیرون بروند. و چرا که نه؟ یک چهره یک چهره است.

آدمهای دیگر چهره هایشان را بسیار سریع عوض می‌کنند. یکی پس از دیگری می‌پوشند و کهنه‌اش می‌کنند. آنها در ابتدا گمان می‌کنند که منبع بی پایانی از چهره دارند، اما وقتی که هنوز به چهل سالگی نرسیده‌اند به آخریش می‌رسند. قطعا چیز ناراحت کننده‌ای در اینجا هست. آنها به مراقبت کردن از چهره‌هایشان عادت ندارند. آخرین چهره‌شان ظرف یک هفته نخ نما می شود، سوراخ سوراخ، بعضی جاها به نازکی کاغذ و بعد کم کم آسترش پدیدار، آن ناچهره و آنها در حالیکه آن را به صورت دارند اینور و آنور می روند.

اما آن زن، آن زن: او کاملا در خود فرو رفته بود، به روی دستانش. گوشه خیابان نوتردام بود. به محض دیدنش شروع کردم به بی صدا قدم برداشتن. وقتی آدمهای فقیر در حال اندیشیدن هستند نباید مزاحمشان شد. شاید هنوز ایده‌ای به ذهنشان برسد. 

خیابان خیلی خالی بود، خالی بودنش کسل شده بود و قدمهایم را از زیر پاهایم می کشید و دور و برشان در سراسر خیابان همچون کفشهای چوبی تلق تلق راه می‌انداخت. آن زن وحشت زده بلند شد، از خودش بیرون آمد، آنقدر سریع و آنقدر شدید که چهره اش در دو دستش جا ماند. می توانستم ببینمش، فرم گودش را. تلاش غیر قابل وصفی لازم بود که نگاهم را از آن دو دست برندارم و به چیزی که از آنها کنده شده بود نگاه نکنم. از دیدن یک چهره از درون، به لرزه افتادم اما خیلی بیشتر از آن سر لخت پوست کنده می ترسیدم که آنجا بی چهره انتظار می‌کشید.