وقتی 2 ساعت جلوی بیست نفر حرف می زنی و بعد یک فرم نظرسنجی می دهی که پر کنند، چه انتظاری داری؟ واقعا هدفت چیست؟ آیا واقعا می خواهی نواقص و عیبهایت را در آینده برطرف کنی و محصول بهتری ارائه دهی. یا اینکه نظرسنجی را به چشم رفراندومی می بینی که اکثریت آرا باید به عالی و بی نظیر بودن ارائه تو رای بدهد؟
دیشب من بعد از تمام شدن جلسه افتتاحیه کلوپ سیبه بیشتر احساس دوم را داشتم تا احساس اول. آدم یادش می رود که چیز جدید را همه نمی خرند. آدم وقتی چندین و چند سال علاقه و کار و تلاش و آرزویش را در یک کار خلاصه می کند و آن را به بازار عرضه، یکهو دچار توهم می شود که حالا همه از روز اول باید به به چه چه کنند.
آدم یادش می رود که فقط یک عده معدودی مشتری محصول جدیدش هستند. و فقط باید به آنها سرویس بدهد ولی بهترین سرویس را. راضی کردن تعداد بیشتر یعنی کمتر راضی کردن مشتریانی که محصول تو برایشان مهم است.