1- در شش ماه اخیر پنیر جدیدی پیدا نکرده اید.
2- به جز خوردن پنیر فعلی به چیز دیگری فکر نمی کنید.
3- رنگ، بو و طعم پنیر فعلی هرگز برای شما عوض نمی شود.
4- یک نفر مجبور می شود به شما بگوید که “آن ممه را لولو برده است.”
5- محدودیت منابع را با نامحدود بودن نعمات به کرات اشتباه می گیرید.
6- هم از جستجو می ترسید، هم از نیافتن و هم از یافتن چیزی که نمی دانید با آن چه کار باید بکنید.
7- رها کردن پنیر تا تهش را در نیاورده اید هرگز جزء انتخابهایتان نبوده است.
8- سعی می کنید روابط ناموفق گذشته را با پیامک های احمقانه زنده کنید. روابط احساسی یا کاری یا غیره.
9- برای کج کردن سر خر به دلیل خاصی نیاز دارید.
10- برای اینکه باور کنید پنیرتان جابجا شده است دنبال نشانه می گردید.
حالا فرض که جابه جا شده بعدش چه کنیم؟
باور داریم پنیر جابجا شده. یا اینکه باور داریم پنیری که داریم میخوریم حق ما نیست و باید بهترشو پیدا کنیم.
ولی…ولی!
مساله همش ریسکه!
ما داریم توی یک ماز زندگی میکنیم که هزارتوهاش دائم در حال تغییره. وقتی این پنیر رو رها کردی هیچ تضمینی نیست که پنیر بهتر یا حتا در حد همون پنیر قبلی پیدا بکنی! این اتفاق برای من داشت میفتاد و شانس آوردم تصمیم نهایی و قطعی نگرفتم…
ضریب عدم قطعیت تو کشور و اقتصاد ما خیلی بالاست!
همه پست یک طرف این احمق با غلظت بالاش در مورد 8 هم یک طرف :
8- سعی می کنید روابط ناموفق گذشته را با “پیامک های احمقانه” زنده کنید. روابط احساسی یا کاری یا غیره.
بار اول :
اصلا نفهمیدم چی قراره بفهمم بستم پیج رو و رفتم کتاب رو دانلود کردم “عطف به روز قبل کافه مهتاب” خوندم.
یک ساعت بعد:
یکی پنیر من رو جابجا کرده…
خیلی جالب بود… نامردا پنیر آدمی که رفته کتاب بخونه و برگرده رو چرا جابجا کردند؟؟؟