من اعتراف می کنم که مهارتهای زندگی را ندارم. حداقل بیشتر مهارتهای زندگی که آقای منصور دهستانی در چهار جلد کتاب “مهارتهای زندگی” نوشته است را ندارم. من هیچ وقت به این موضوع که سر میز غذا چنگال سمت چپ بشقاب است یا سمت راست آن، توجه نمی کنم. من خیلی وقتها مخصوصا اگر خیلی گرسنه باشم روی ظرف غذا خم می شوم و مثل اجدادم در چند صد هزار سال قبل آنرا تا ته می بلعم. من هیچ وقت قبل از نوشیدن آب، لبهایم را پاک نمی کنم. بعد از نوشیدن آب هم همینطور.
برای اینکه این مقدمه طولانی نشود شما هر یک از سر فصلهای مهارتهای زندگی که بر اساس مدل جهان شمول 4H نوشته شده است را به جای نقطه چین بگذارید و من این جمله را اعتراف خواهم کرد: “………………. ندارم.(بلد)نیستم.” مثلا من سخت کوش نیستم. من کار تیمی بلد نیستم. من شهروند مسئولیت پذیری نیستم. من مهارتهای اجتماعی ندارم. من در امور خیریه مشارکت نمی کنم. و الخ.
آیا بوسیدن خطرناک است؟ من حتی تا امروز نمی دانستم که بوسیدن مطابق مدل جهان شمول 4H که مورد تایید سازمان جهانی بهداشت می باشد، خطرناک است. صحبت نمودن با افراد غریبه و نا آشنا هم همینطور. پوشیدن لباسهای نامناسب که جای خود دارد. ملاقات خصوصی با دوستانی که به خوبی آنها را نمی شناسید هم همینطور. همه این موارد و موارد مشابه دیگر می توانند منجر به ابتلا به بیماری ایدز بشوند. همه اینها را من امروز از مدل جهان شمول 4H یاد گرفتم.
من از آنجایی که سخت کوش نیستم (گشادی درد بی درمان گشادی) و خود نظمی ندارم قادر به مطالعه و به خاطر سپردن چهارجلد کتاب مهارتهای زندگی نیستم. من نمی گویم که “مهارتهای زندگی” کتاب خوبی نیست. بلکه برعکس کتاب بسیار خوبی است و خواندن آنرا به همه شما توصیه می کنم. مشکل اینجاست که من برای زندگی خودم نیازمند مدل ساده تری هستم. مدلی که بتوان آنرا به همراه توضیحاتش بر روی یک صفحه کاغذ نوشت و چسباندش یک جایی جلوی چشم. مدلی که بتوان آنرا روی بازوی چپ خالکوبی کرد. چیزی در این حد خلاصه و مفید. چه کسی حاضر است سؤال “آیا بوسیدن خطرناک است؟” را روی بازوی چپش خالکوبی بکند؟
مدل 4H از چهار H تشکیل شده است: Health, Head, Heart, Hands. مدل پیشنهادی من(فذار) هم از چهار قسمت به شرح زیر تشکیل شده است:
– قسمت فیزیکی. شامل خوب غذا خوردن. هشت ساعت خوابیدن در شبانه روز. نکشیدن سیگار و قلیان و هر چیزی دیگری که برای بدن خوب نیست. برای قلب. برای ریه. برای پوست. برای روده بزرگ. برای آلت تناسلی. خور و خواب و خشم و شهوت، شغب و جهل و ظلمت نیست.
– قسمت ذهنی. شامل پرورش عضله (ماهیچه) خلاقیت. پیدا کردن ایده های خوب. پیدا کردن امکان مجاور. چک کردن توهم و رویارویی با اشتباه.
– قسمت احساسی. شامل دوری از این خلق پرشکایت گریان و ملول نشدن از دیو و دد.
– قسمت روحی. این قسمت برای من شامل نوشتن چیزهایی است که به خاطر داشتن یا نداشتن آنها احساس سپاسگزاری دارم. همچنین شامل تسلیم شدن در برابر نتیجه حاصل از کاری که انجام داده ام. به عبارت دیگر رساندن انتظارم از دنیای خارج از کنترل من به صفر. به عبارت دیگر پذیرش بی چون و چرای چیزیکه خارج از کنترل من است.
تا اینجا شد 154 کلمه. به احتمال زیاد 100 کلمه یا بیشتر را می توان از مدل فوق حذف کرد.
تا اینجا من خودم و شما را در معرض ابتلا به بیماری علم زدگی قرار داده ام. در معرض حفظ کردن یک مدل جدید. در معرض چیدمان جدیدی از مفاهیمی که میلیاردها بار به اشکال مختلف گفته و نوشته شده است. مدل فذار (فیزیکی- ذهنی – احساسی – روحی) علی سخاوتی را حفط کنید و شما خوشبخت و موفق و پولدار خواهید شد! خوب اگر هم نبودید، دیگر الان شما یک علم زده هستید.
تنها روش درمان بیماری علم زدگی
تمرین روزانه
تمرین روزانه در تک تک این قسمتها، تنها روش درمان بیماری علم زدگی است.
– قسمت فیزیکی. هر روز باید هشت ساعت خوابید و خوب غذا خورد و ورزش کرد و سیگار نکشید و از هر کاری که برای سلامت جسم ما ضرر دارد، دوری کرد. جدی؟!!
– هر روز باید امکان مجاور را جستجو کرد. هر فردی امکان مجاور منحصر بفرد خودش را دارد. هیچ قاعده و دستورالعمل جهان شمولی برای آن نمی توان تجویز کرد. به جز تمرین روزانه. هر کسی باید سعی کند تبدیل به یک ماشین ایده پردازی بشود. با یادداشت کردن روزی ده ایده. هر روز. هر روز. هر روز. روزی ده ایده می شود 3650 ایده در یک سال. این تمرین روزانه عضله ایده پردازی فرد را ورزیده خواهد کرد. با هر ایده های که یادداشت می کنیم تعداد بیشتری از نورونهای مغز ما به نورونهای همسایه شان متصل می شوند و شبکه های بیشتر و بزرگتر و پیچیده تری در مغز ما بوجود می آید. آدم اینجوری رشد می کند. مسلما نوشتن ایده به تنهایی کافی نیست. هر از چندگاهی هم یک ایده که همه مشخصات یک ایده خوب را دارد، اجرا می کنیم. مشخصات یک ایده خوب برای اجرا بماند برای مطلبی دیگر.
– قسمت احساسی. هر روز باید از آدمهایی که منبع انرژی احساسی آدم را با خزعبلات منفی و حرف زدن درباره گرانی و بیکاری و یارانه و اخبار انتخابات فرانسه و هزاران چرند دیگر سوراخ می کنند، دوری کرد. هر روز، هر دقیقه، هر لحظه. و بر عکس باید با آدمهایی که منبع احساسی آدم را با کنجکاوی و اشتیاق و ایده های خوب پر می کنند، بیشتر و بیشتر معاشرت نمود.
– قسمت روحی. بعضیها در این قسمت دعا می کنند یا نماز می خوانند یا مدیتیشن می کنند. کاری که من انجام می دهم اینست که هر روز لیستی از چیزهایی که به خاطر داشتن یا نداشتنشان، احساس سپاسگزاری دارم را می نویسم. کار دیگری که می کنم اینست که هر روز و هر ساعت و هر لحظه سعی می کنم نسبت به نتیجه حاصل از کارم و به طور کلی نسبت به چیزهایی که خارج از کنترل من است، تسلیم مطلق باشم. بدون بحث. بدون ایکاش و آرزو. کار بسیار سختی است، به همین دلیل به تمرین روزانه نیاز دارد.
این مدل تا به امروز برای من کار کرده است. این تمرین روزانه من را از منجلاب بدبختی و افسردگی و عصبانیت و بی پولی و تنهایی بیرون آورده است. تمرین روزانه شما ممکن است بر اساس مدل متفاوتی باشد. بر اساس مدل 4H یا مدل 5G یا 3GS. فرقی نمی کند. چیزی که اهمیت دارد اینست که “تمرین روزانه” تنها روش درمان علم زدگی است. آیا بوسیدن واقعا خطرناک است؟
من کتاب امکان – سی کار که به جای دانشگاه رفتن یا مسافرکشی می توان کرد – را با تمرین روزانه و در مدت سه هفته نوشتم. اگر هنوز آنرا نخوانده اید می توانید با کلیک بر روی عکس زیر آنرا به رایگان دریافت نمایید.
مطالب مرتبط:
معماری اطلاعاتی آغازگری یا تنها سه چیزی که برای آغازگری نیاز دارید بدانید
البته در قحطی دانش و مهارت نوشتن یک مجموعه به نسبت کامل برای معرفی استاندارد یادگیری مهارت های زندگی جرم نیست و اگر کسی هم این چارچوب را رعایت نکند از دایره انسانیت و معرفت و قدرشناسی خارج نخواهد شد، با اینجال همچنان براین باور هستم که مسئله ما نه فقط نداشتن دانش در باره مهارت های زندگی است بلکه باور به الگوهای مینیمال دم دستی برای حل مسایل زندگی است که خود ریشه در تاریخ خردگریزی ما ایرانیان دارد، سپاسگزارم
مشخصات یک ایده خوب برای اجرا بماند برای مطلبی دیگر” آیا مطلبی در این باره منتشر شده؟.”