سلام آقای سخاوتی,
از خواننده های همیشگی وبلاگتون هستم.
گفتین مطلب درخواستی هم مینویسید. میشه یه پست در مورد “شادی” بگذارید؟
من سی و پنج سال سن دارم و سالهای زیادی رو پشت کنکور, در دانشگاه, و بعد از اون تلف کردم و کاری که الان دارم رو میشد با دیپلم و شش ماه کاراموزی به دست آورد. کتابهای خوشبختی و مدیریت زمان و موفقیت و ووو… زیاد خوندم. میدونم همه میگن که باید در “حال” زندگی کردو ازش لذت برد و شاد بود. ولی من هیچوقت نتونستم این کار رو بکنم و همیشه کمبودهای زندگیم باعث شده که هدفی انتخاب کنم و تلاش زیادی رو صرف کنم و در آخر هم ببینم که اون چیزی که میخواستم نبوده! الان توی این سن احساس افسردگی شدید میکنم. تا اونجایی که یادم میاد همیشه افسرده بودم, اما همیشه یه امید داشتم که قراره یه روزی شاد باشم و از شرایطم راضی باشم. الان دیگه همون امید رو هم ندارم. روزی نیس که به خود کشی فکر نکنم. گرچه هیچوقت این کار رو نمیکنم. اما همیشه فکر میکنم که مردم چطور این دنیا رو تحمل میکنن! چی اونها رو هرروز از خواب بیدار میکنه و باعث میشه تمام روز تلاش کنن و بعد دوباره بخوابن برای روز بعد. چطور مردم از زندگی لذت میبرن؟ از مهمونی؟ از مسافرت؟ بعدش چی؟ همه اینا تموم میشه و همه برمیگردن سر جاشون. چرا من از هیچ چی لذت نمیبرم. مطلقا از هیچ چی. بله یه لیوان آب خنک هم توی گرما به آدم لذت میده اما هیچی برام عمیق نیس. همه چی سطحی و پوچ و گذراست. آقای سخاوتی من از هیچ چیز لذت نمیبرم. همه رو دوست دارم, مردم, خونواده, دوستان و آشنایان, اما هیچی برام عمیق نیس. دلم برای هیچکس تنگ نمیشه. الان ماههاست خونواده م رو ندیدم اما انگار نه انگار! فقط از روی وظیفه گاهی بهشون زنگ میزنم. نمیدونم مریضم چه بیماری دارم. هیچوقت یه راهنما نداشتم. یکی که بهم بگه کجا باید بری و چیکار باید بکنی. همه چیز رو با سعی و خطا به دست آوردم.
الان توی این سن هیچ انگیره, هیچ امید و آرزویی ندارم. از عالم و آدم خسته شدم. لطف بزرگی در حقم کردین اگه راهنماییم کنین.
پیشاپیش تشکر میکنم.
—————————————————————————-
خواننده عزیز،
شما چاره ای به جز خودکشی ندارید.
شما یک “خود” دارید که ظرفیت شاد بودن و لذت بردن از زندگی ندارد و به همین دلیل فکر و میل خودکشی در شما زیاد به وجود می آید. این خود سالهای سال مخصوصا در دو دهه اول زندگی همه تمرکزش روی گرفتن صرف شده است. گرفتن غذا، پول، اطلاعات، محبت و هر چیزی که فکرش را بکنید. و هر چه میزان این چیزها در سالهای اول زندگی بیشتر باشد میل به خودکشی در سالهای بعدی زندگی بیشتر می شود.
در شما خودی هست که باید بمیرد تا خودی که می تواند از یک زندگی عمیق و با معنا لذت ببرد متولد بشود. دلیلش هم اینست که این خود برای هیچ چیزی بیرون خودش ارزش خلق نمی کند. این خود فقط می خواهد بگیرد و درون خودش تلنبار کند. مثل یخچال خاموشی که دائما تویش مواد غذایی بگذارید. بعد از مدتی کم کم بوی گندش در می آید.
شما درد خود را درست تشخیص داده اید : “کمبودهای زندگیم باعث شده که هدفی انتخاب کنم و تلاش زیادی رو صرف کنم و در آخر هم ببینم که اون چیزی که میخواستم نبوده!”
تا وقتی که “تنها” انگیزه حرکت برای شما تلاش برای رسیدن به چیزهایی است که “خودتان” می خواهید، طبیعی است که چه به آنها برسید و چه به آنها نرسید شاد نمی شوید.
همه چیز “سطحی و پوچ و گذراست.” شاید چون به جز خودتان چیز دیگری نمی بینید. من بیشتر عمرم را با همین احساس که همه چیز بی معنی و پوچ و گذراست گذرانده ام ولی در عین حال لحظه های عمیقی هم بوده است که واقعا شاد بوده ام و از زندگی لذت برده ام. و آن لحظه های نادر فقط لحظاتی بوده اند که در آن (تا حدودی) موفق به خودکشی شده ام.
این یک نصیحت اخلاقی نیست. بلکه تاکید بر ضرورت پس دادن یک هزارم درصد میلیونها چیزی است که از جهان هستی و آدمهای دور و برمان دریافت می کنیم.
بیکارید یا شغل مناسب ندارید؟ به احتمال زیاد (البته که همیشه استثناهایی هم وجود دارد) دلیلش اینست که چیزی پس نمی دهید. ارزشی خلق نمی کنید. مشکلی از کسی حل نمی کنید. که در این صورت – به احتمال زیاد- همان کاری هم که دارید از سر شما زیاد است.
تنها هستید؟ دوستی ندارید؟ دلیلش اینست که دوست کسی نیستید. به حرفهای کسی نمی توانید گوش بدهید. درباره زندگی کسی نمی توانید کنجکاوی کنید. خودتان را در یک رابطه حتی برای چند دقیقه نمی توانید بکشید.
همه چیز سطحی و پوچ و گذرا نیست. “خود” شما سطحی و پوچ است. چه کاری برای افزایش عمق خود کرده اید؟ نه جدی؟ امکان ارسال و دریافت ایمیل در کسری از ثانیه پوچ و سطحی است یا لرزش برگ درختان در باد؟ اینکه مادر شما با خطر کردن زندگی خودش شما را به دنیا آورد کم عمق و گذرا است یا اینکه چشمان شما می تواند این خزعبلات را روی یک صفحه های-رزولوشن لمسی بخواند؟
شاد نیستید؟ چون کسی را شاد نمی کنید. چون فقط تلاش می کنید اسباب شادی خود را فراهم کنید.
از زندگی لذت نمی برید؟ چون وجود شما باعث لذت هیچ کس نمی شود.
عمق و ارزش “خود” شما نسبت مستقیمی دارد با ارزش چیزهایی که به دنیای اطرافش پس می دهد. و هر چه این عمق و ارزش کمتر، نیاز به خودکشی بیشتر.
من هنوز هم خیلی وقتها همین احساسی را دارم که شما با صداقت و جسارت بیان کرده اید. البته گاهی هم آن لحظات ناب و نادری می آیند که در آنها فرصت می یابم چیزی پس بدهم. گاهی یک هزار تومانی به یک فال فروش. گاهی جوابی به یک سؤال. و گاهی هم ایده هایی به یک مشتری با جیب پر پول. و در همان لحظه های ناب است که عمیقا از زندگیم لذت می برم و شاد می شوم.
بگذار باقی لحظه ها در عمق کم و با اندیشه خودکشی سپری شوند.
با احترام
علی سخاوتی
مرداد 1394
باز هم با الهام از
یک شب آتش در نیستان می فتاد سوخت چون اشکی که بر جانی فتاد
شعله تا سرگرم کار خویش شد هر نیی شمع مزار خویش شد
نی به آتش گفت کین آشوب چیست؟ مرتورا زین سوختن مطلوب چیست؟
گفت آتش بی‌سبب نفروختم دعوی بی‌معنیت را سوختم
زانکه می‌گفتی نی‌ام با صد نمود همچنان در بند خود بودی که بود
مرد را دردی اگر باشد خوش است درد بی دردی علاجش آتش است
مطالب مرتبط
من خسته شدم و دیگه تحمل اینهمه درد ندارم تو این دنیا همه پشتتو خالی میکنن بابا تروخدا اگه میتونید کمک کنید خلاص بشم
سلام دوستاناون چیزی که به ذهنم میرسه رو میگم شاید برای یکی مفید بود. نمیخوام نسخه بپیچم اما امیدوارم حداقل به حرفم فکر کنید.سه تا از مشکلات اصلی که همه رو اذیت کرده بود و من توی کامنت ها زیاد دیدم:* پدر و مادر نادان یا ظالم* تحصیل و اشتغال* عشق و عاشقیدر هر سه مورد باید بگم سعی کنید قوی باشید. خودتون رو دوست داشته باشید. اگه از محبت نمیتونید انرژی بگیرید، از تنفر انرژی بگیرید. از کسایی که اذیت تون کردن، از زندگی متنفر باشید. اما قدرت این تنفر رو به یه جهتی روانه کنید. مثل کسی که با تمام وجود میجنگه تا دشمنش رو بکشه. اما همیشه جنگ با دشمن واقعی نیست و اسلحه ای هم در کار نیست. گاهی دشمن زندگیه. گاهی دشمن پدر یا مادره. گاهی دشمن ذهن خودمونه. این میدون نبرد هم توپ و تانک نداره. این میدون نبرد، نبرد اراده ست. جنگ فرسایشیه. میدونم سخته اما باید تحمل کنید و سعی کنید توی تاریک ترین نقطه هم به جلو حرکت کنید. اگه انقدر تاریکه که جایی رو نمیبینید کورمال کورمال حرکت کنید. اگه انقد جا نیست که راه برید سینه خیز جلو برید. اما از حرکت نایستید.تا وقتی جنگ تموم نشده نباختی. تا وقتی (هرچقدرم ضعیف) به جنگیدن ادامه میدی نباختی. و یادت باشه، اگه بجنگی ممکنه نجات پیدا کنی اما اگه نجنگی هیچ راه نجاتی نداری. خبری از معجزه و شانس نیست.فقط به حرکت و به جنگیدن ادامه بدید.به جلو حرکت کردن شاید یادگیری و مطالعه باشه. شاید شاگردی کردن توی آرایشگاه یا خیاطی یا مکانیکی باشه (برای به وجود آوردن یه منبع درآمد و مهارت آموزی که خودش فواید زیادی داره). شاید دوری کردن از محیط های مخرب (خانواده آزاردهنده یا دوستان ناباب) باشه. شاید کنترل کردن افکارمون باشه.باور کنید منم از این حرفهای الکی مثبت که میگن برو جلو خدا کمکت میکنه، تو برو تلاش کن برنده میشی اعتقادی ندارم.میتونید خودکشی کنید و تموم شه بره. اما میتونید زندگی کنید (و نه این که صرفا زنده بمونید) و برای رویاهاتون تلاش کنید. ممکنه تلاش تون کافی و بخت یارتون باشه و به هدفتون برسه. و ممکنه مثل اون دوستمون که گفت به هرچی رسیدم دیدم اونی که میخوام نیست، در آخر هم رضایت به دست نیارید.اما زندگی با تمام گوه بودنش، با تمام زشتی هاش ارزش جنگیدن داره.* در رابطه با پدر و مادر تا سن 18 سالگی واقعا فکر نکنم بشه کاری کرد. پس تحمل کنید. اما در اولین فرصت به هر بهانه ای ازشون دور شید. حتی شده برید پیش عمه ای مادر بزرگی چیزی توی روستا یا شهرستان بمونید و کار کنید. اینجوری یه فرصتی برای تنفس توی فضای پاک عاری از سموم (طعنه ها و زورگویی ها و …) پیدا میکنید.بعدش باید به فکر انتخاب رویا و هدف زندگی تون باشید و انشالا به سمتش قدم بردارید.* واقعا به نظرم این مورد حتی ارزش این که شما رو به فکر خودکشی بندازه هم نداره. هرچند بعضی موارد این موضوع مرتبط با مورد یک هم هست (مثل کسی که پدر و مادرش فشار میارن درس بخونه تا بره پزشکی).اما به هرحال، چه مجبورتون کردن، چه خودتون به فلان رشته یا شغل علاقه دارید اما موقعیتش براتون به وجود نیومده یا از دست دادینش دیگه غصه شو نخورید.نشد دیگه. چون نتونستم برم پزشکی تهران بمیرم؟ نه. ممکنه من نقاش بااستعدادی باشم. ممکنه من نویسنده خوبی باشم. اگه واقعا دست از همه چی شستین و موقعیتش هست شغل هایی که یه ذره براتون جذابن تست کنید. یا اگه هیچ شغلی جذاب نیست رندوم یه شغلی تست کنید.آقای سخاوتی یه کتابی دارن به اسم امکان برای این مورد میتونید مطالعه اش کنید. توی همین سایت در دسترسه.* مورد سوم اون چیزیه که شاید بیشترین ناکامی رو در طول تاریخ به وجود آورده. میفهمم که همه مون حس میکنیم داستان زندگیمون و سختی هامون و علی الخصوص داستان عشقمون خیلی خاص و متفاوته. اما باور کنید نیست. احتمالا عجیب ترین و پیچیده ترین شرایط هم به جز شما برای چند نفر دیگه رخ داده. پس ما خاص نیستیم. و از اون مهم تر. شخصی که قرار نیست مال ما باشه اما عاشقشیم هم خاص نیست.و اینا رو گفتم که به بگم با این که حرفم شاید عجیب باشه و با احساسات و حتی عقلمون جور در نمیاد حتی عشق هم ارزش این که شما رو به خودکشی بکشونه نداره. چرا؟ چون احتمالا در ادامه زندگی به افراد دیگه ای هم میرسید که ارزش عاشق شدن رو داشته باشن. و شاید (زیاد میگم شاید چون توی این دنیا قطعیت از عدم قطعیت کمتر دیدم) خوش شانس باشید و طرفتون هم عاشقتون بشه.****نمیخوام بهتون الکی بگم دوستون دارم یا شما خیلی خوبید و دوست داشتنی هستید. نه. ممکنه من و شما مزخرف ترین آدم ها باشیم. اما هرچی که هستیم حق زندگی داریم. حق داریم آرزو کنیم. حق داریم برای آرزوهامون تلاش کنیم. این که تلاش کنی برای رویاهات بستگی به خودت داره ولی محقق شدنش تا حدی دست توعه و بقیه اش دست شانس (سرنوشت خدا یا هرچی که فکر میکنید).****آقای سخاوتی اگه حرف اشتباهی زدم یا نکته ای از قلم انداختم، لطف میکنید اگر نکاتتون رو به این حرفها اضافه کنید. ممنون که این فرصت رو به وجود آوردید که با بقیه انسان ها همدلی و همدردی کنیم.امیدوار و آرزومند باشید. (و صبور و بااراده)
ب فکر خودکشیم شاید همین الان شاید بعداً ولی تحمل ندارم اینقدر دیگه تحقیرشم
میشه خودتو نکشی؟ تو مهمی!! تو دوسداشتنیی!! تو قشنگی!!یه جمله خوندم تو یه کتاب که میگفت “کسی که برای این دنیا ارزش و اهمیت نداره اصلا بدنیا نمیاد” میدونی از بچگیت تا حالا زندگی چند نفرو ساختی؟ چند نفرو خوشحال کردی؟ چند نفرو خندوندی؟ توصیم اینه که خودتو بغل کن و بهش بگو دوسش داری!! انقد این کارو بکن تا باورت بشه!! با خودت مهربون باش! مرسی خوندی! اینو یادت باشه اگه مهم نبودی من اصلا جواب این کامنتتو نمی‌دادم! پس تو مهم و دوسداشتنیی^~^
با سلام خدمت شمامن یک دختر ۱۲ ساله ام میدونم نباید به این چیزا فکر کنم ولی واقعا خسته شدممسخره همه شدمفقط ی خاطر باهوش بودنم و رفتن به تیزهوشان کلی فشار دارم تحمل میکنم اما دیگع نمیتونم خسته شدم و الان این متن رو با گریه مینویسم دیگر تحمل ندارمدنبال ی راه برای خودکشی بدون درد و خونریزی امچون از خون و درد میترسم میخواهم اروم بمیرم اگر راه چاره ایی هست لطفا بگید
منم 5 سال در تیزهوشان درسخوانده ام اما به هیچکس پیشنهاد نمیدهم که در تیزهوشان درس بخواند. آدم آنجا پیرمیشود
سلام….من خسته شدم…..۱۴ ساله…..از زندگی بریدم….خیلی دوس دارم بمیرم….همچی تو زندگیم برام مزخرفه….آزادی رو ک باید داشته باشم ندارم….هیچکس بهم اهمیت نمیده….خسته شدم دیگ…خودشون کمکم نمیکنن هیچ،نمیذارن کس دیگ ای بیاد سمتم…..لطفا کمکم کنید و ی راحت راحت و بدون درد برا مردن بگید…خواهشا نیاید سرزنش کنید…ماهایی ک قصد خودکشی داریم،تصمیم خودمونو گرفتیم،حالا شماها بجایی ک بیاید با حرفاتون مارو دلداری یا سرزنش کنید،یراهی برای مردن بگیدم لطفا
ب معنی واقعی خسته شدمیسری چیزارو نمیتونم درک کنم،چیزیو میدونم ک اگ بخوام ب کسی بگم مطمئنا زندگی از هم میپاچه.همه ب خیال خودشون منو دوس دارن اما من این فکرو نمیکنم،فقط لطفا ی راه بگیدتا همین الانشم خیلی دیر شده
سمای عزیز. تو هنوز راه درازی پیش روته، هنوز کلی چیزای قشنگ تو زندگی هست که میتونی تجربه کنی. منم یه زمانی مثل تو بودم. منم گاهی دلم میخواست دیگه نفس نکشم. اما میدونی؟ خیلی از دلایلی که به خاطرشون میخواستم زندگی نکنم با گذر زمان واسم کمرنگ شدن. زندگی آسون تر نمیشه نه اما نگاه تو به زندگی تغییر میکنه، اون موقع میتونی قشنگاش رو هم ببینی. اون موقع از خودت میپرسی یعنی من واقعا میخواستم جون خودمو بگیرم؟ تنها تجربه ی قطعی که از « وجود داشتن» در اختیارمه؟ من سرزنشت نمیکنم فقط به عنوان کسی که درست تو سن و سال تو همین فکرا تو سرش بود میگم اوضاع همیشه یه جور نمیمونه، تو هم همیشه یه جور نمیمونی و همین پویایی و تغییره که زندگی رو قشنگ میکنه
چطوری میشه نگاه رو تعققیر داد ؟ هر روز دارم ب خودم تلقین میکنم ک این زندگی ارزش جون کندن رو داره اما دوباره فرداش به حدی حالم بد میشه که دلم میخواد خودمو بالا بیارم… وضعیت مزخرفیه .. اینطوری میتونم خودمو توصیف کنم ک انگار نشستم ب ترکای دیوار اتاقم زل میزنم و هیچ غلط کوفتی نمیتونم برای زندگی کوفتیم کنم.. چطوری میتونن هر روز با انرژی پاشن کاراشونو به بهترین روش انجام بدن؟ وقتی انقد حالم داغونه ک نمیتونم حتی درسم بخونم چ آینده ی داغونی در انتظارمع؟؟؟ فقد اینا نیست.. بخدا چس ناله ی اول نوجوونی نیس .. من واقعا داغونم و نمیدونم باید ب کی این حرفا رو بزنم . ایم سو لاکینگ لونلی … امروز وقتی صدای داد مامان بابامو میشنیدم دست خودم نبود نمیدونم چرا یهو از ته دلم جیغ کشیدم . مث دیوونه ها جیغ میکشیدم ک تروخدا ی دقه خفه شین .. هیچ خبری نشد.. حتی الانم باز صداشون میاد.. فقد وقتی صورتمو محکم خنج زدم ابجیم بغلم کرد و گفت الکی گریه نکن اینا همیشه دعوا دارن .. گادددددد مگ فقد همینه ؟؟؟ انقد بچه نیسم ک بخاطر اینکه همیشه خونمون تشنج دارع خود کشی کنم… چرا هیچ کس نیس ک من اینارو بگممممم؟؟؟ چرا حتی نمیتونم با خودمم حرف بزنمم؟؟ اصن انگار خودمو نمی‌شناسم . خدایا وجود نداری.. وجود نداری ک میزاری این همه اتفاق xxx تو زندگی هامون بیفته … چیکار کنم دیگ ؟؟؟
منم ۱۴ سالمه کلی برای تیزهوشان خوندم ولی قبول نشدم بخاطر مدرسه های بد شهرمون ۳ بار امسال مدرسه،عوض کردم و از درس زده شدم مامانم هر روز دعوام میکنه منو میزنه فحش میده زخمیم میکنه همین الان از دستم داره خونه میاد از بچگی استرسی بودم و دست و پاهام در شرایط عادی یخ میزد و عرق میکرد بار ها مادرم گفته خودت رو بکش راحت شیم ولی نتونستم از بچگی هر روز با دعوا بزرگ شدم و این باعث شد تا با خوردن خودم رو سرگرم کنم و چاق شدم خسته شدم از این زندگی مادرم هر روز منو با کسانی که تیزهوشان قبول شدن و زرنگن مقایسه میکنه تحقیرم میکنه منو میزنه منم زورم به اون نمیرسه چند بار تست انلاین افسردگی دادم و خیلی شدید درومده هیچ دوستی ندارم سال هاست که عمه و عمو و خالم رو ندیدم مادرم با همه دعوا میکنه حتی با همکار هاش ، هر وقت ناراحت میشم قلبم درد میگیره و نمیتونم نفس بکشم ولی کسی عین خیالش نیستحتی مادرم بخاطر قیافم مسخره میکنه ، درس نمیخونم و نمره هام همیشه خوبه ولی مامانم میگه که اینارم تقلب میکنم بریدم از این زندگی کوفتی میخوام بدون درد بمیرم هر روز داره زندگی بدتر میشه چجوری خودم رو بدون درد بکشم لطفا راهنمایی کنین خواهشا
میخوام تمامی اشتباه هایی چه کردم رو فراموش کنم ولی نمیشه میخوام تمام بی عدالتی ها رو فراموش کنم تمام سرکوب ها و تمام تبصیض ها رو و تمام اذیت ها و حرف های نیش دار رو ولی نمیتونم به قول قدیما جون ادم شیرینهولی خب برا من از شیرین بودن گذشته وقنی من برا خودم و اطرافم خوب نیستم. همه مرگ منو میخوان چرا زنده بمونم !?وقتی یک عالمع گناه تو این سن کم دارم. و هیچ کس به روم نگاه نمیکنه و همه واقعا رفتاراشون fake هستش و شیتن را زنده بمونم اگه جمله بندی هام خوب نباشه معذرت میخوام ولی واقعا حالم خوب نیست مرگ عشق شدهو مرگ بی دردسر میخوام. راهنمایی کنین لطفا محتاجم
سلام،آره اگه از بچه گی تو یه خانواده بزرگ شی مردم به همه کست فوش بدن ،تحقیرت بکنن،موتاد بکنن،نابود بکنن،باشه رسمش توام بمیری بهتره چون اونااصلا لیاقت تورو ندارن,آره مرگ بهتره تا آدم همیشه روحش عذاب بکشه
لایک داریحرف دلمو گفتی
بذار بگذرد زندگی که زندگی ما نبود بذار بگذرد آخر زندگی خوب ما هم فرا میرسد برای همه
خداییش یکیشو بگو! هیچ روشه بدونه دردی پیدا نکردم
سلام عزراییل هستم لطفا اینقدر کار منو زیاد نکنید ب اندازه کافی تو صف هستن مگه من چقدر جون دارم اه😒
ای کاش یکی واقعا باشه که درک کنه. خوشبحالت که جرئت خودکشیو داشتی.من هر لحظه از زندگیم بهش فکر میکنم ولی نمیتونم. درسم خوبه در ظاهر شادم . همه دوسم دارن .ولیمن هیچکسو دوست ندارم. احساس میکنم سر بارم. مامان بابام طلاق گرفتن و مامانم یه بار دیگه ازدواج کرده با یه مرد خوب و مهربون که از بابا بیشتر برام پدری کرده. امیدوارم بابام هرجا هست خیر و خوشی نبینه که زنگیه یه دختر نوجوونو جهنم کرده .تنها راهش همینه . خودکشی
چرا Asma؟
توروخدا به من بگید من خودمو بکشم
سلام تقریبا كل كامنتارو خوندم یه پسر 17 سالم تا حالا 3بار اقدام كردم نشد به بار از روی دكل برق پریدم و تمام اسكلت بدن شكست ولی بازم نشد رگ دستمو با اره چوب بریدم نشد سم خوردم نشد یه راهی بگید خودمو خلاص كنم یه نفرو دوست داشتم به خاطر اختلاف سنی با هام كات كرد گزاشت رفت خارج شمارشو عوض كرد تو شبكه های مجازی بلاكم كرد هیچ دوستی ندارم تنها دوستم سیگار و الكل تلخی این دو اگه چه تلخه ولی حداقل حالمو خوب میكنه كبدم از كار افتاده نفس تنگی شدید گرفتم ولی هنوز منو میبرن پیش مشاور دوتا مشاورم كه دیگه قبولم نمیكنن هیچ كس دوسم نداره میتونم به جرات بگم تنها لطفی كه پدر و مادرم در حقم كردن برام گوشی خریدن و لباس و غیره حتی منو با خودشون بیرون نمیبرن من مایه ننگ اونام تو مدرسه كسی طرفم نمیاد كلا كسی باهام حرف نمیزنه و هركی هم یه بار باهام حرف زده دیگه قبول نمی كنه با هام صحبت كنه دیگه زندگی برام از جهنم بد تر شده
از نو شروع کن. شاید فک کنی ک ی ادم سرخوش اینارو بهت میگه اما ن الان ک اینارو مینویسم منم تو فکر خودکشی بودم اما وقتی خوندم نمیدونم چرا منصرف شدم.ببین از نو شروع کن باید اینکارو کنی باید ثابت کنی ک تو ضعیف نیستی تو اونقدی قوی هستی ک رها کنی و برای چیزایی ک با ارزشن صبر کنی منم هم سن توام هنوز خیلی چیزا هست ک منتظرتن هنوز خیلی کارا هست ک نکردی پس پاشو بیخیال همه دنیاتو بساز حتی شده کمک بگیر
هربار از نو شروع کردم نتیجش بدتر شد.
مگه نمیبینی دنیا را…
دیگه جایییی برای از نو شروع کردن توش نیس
اگر چیزی بودی شاید بتونی همون بمونی
ولی دیگه جایی برای از زیر صفر شروع کردن نیست
منم گول همین حرفا را خوردم
الان دلبستگی دارم نمیتونم خودمو بکشم
درد و رنج و فقر دارم نمیتونم ادامه بدم
خود را بین دو راهی گذاشتم و بدبخت کردم
1 سال پیش اگر مثل ادم خودم را کشته بودم
گول حرفای قشنگ را نمیخوردم
گول وعده هاشون را نمیخوردم
دیگه الان من احمق نبودم ک از بدخبتی هام تو مجازی بنویسم
حرف دل
امیدوارم ک پیاممو بخونی فقط اینو بدون هر روز زندگی مشت های محکمتری رو بهت میزنه ولی بمون بجنگ اهدافت باید قوی تر از ضربه هایی باشن ک میخوری ظاهرا سال بعد کنکور داری ب هدف هات فکرکن تو میتونی!
از زندگی جدیدی ک برای خودت میسازی لذت ببر زمان زیادی برای مردن هست
هه من هدفم تیزهوشان بود تو زندگی کلی وقتو هزینه صرفش کردم اخرش که چی؟دیدم مدارس معمولیه غیر دولیم حتی بهتر از اونجاس فقط الکی بهم فشار میارن من فقط ۱۲ سالمه چجوری این همه فشارو تحمل کنم خداااا
شاید نیاز باشه ک ب اون ادم با قوی بودنت نشون بدی ک اشتباه کرده یا تو ارزش بهترین چیزو داشتی و ی روزی ارزوی همه بشه بودن کنار تو ثابت کنن امیدوارم ک پیاممو بخونی فقط اینو بدون هر روز زندگی مشت های محکمتری رو بهت میزنه ولی بمون بجنگ اهدافت باید قوی تر از ضربه هایی باشن ک میخوری ظاهرا سال بعد کنکور داری ب هدف هات فکرکن تو میتونی!
از زندگی جدیدی ک برای خودت میسازی لذت ببر زمان زیادی برای مردن هست
من دوست دارم
اخی بمیرمیاد داداشم افتادماونم چندبار خودکشی کرد ولی نمرد الان مامان بابام فک میکنن مادوتا ادا در مباریم که میخوایم بمیریم
امیدوارم الان که جوابمو میخونی زنده باشی و بگی یه زمانی چقد احمق بودم که میخواستم بمیرم:)
نظر همتون رو خوندم من از تجربه کنندگان مرگ هستم باید پیامی را برسانم که با چشم روحم دیدم که کسانیکه خودکشی کرده اند شیطان و اجنه آنها را همراهی به تاریکی میکند و در آنجا هزاران سال باید فرشته ها عشق و نور به آنها بتابانند تا تازه به مرحله انسانهایی برسید که زندگیشان با عشق تمام شده با مرگم فهمیدم که تنها یک چیز است که بهشت و جهنم رو میسازه اون هم عشق و تنفره
توهم زدی عزیزدل کسی خبری از اونور نداره
ای خنک آن را که پیش از مرگ مرد/ یعنی او از اصل این رز بوی برد
به قول صادق هدایت بعضی وقتها انسان تو 20 سالگی میمیره و مرده ولی تو 70 سالگی دفن میشه ، ما همه مردیم مردهای متحرکی که روزانه هزاران بار ارزوی دفن شدن میکنیم
مردن و مرگ ی محبت و نعمت الهی و بهترین هدیه ای هست که این دوره و زمانه میشه شامل ی نفر بشه چون واقعا انسان از هم گرفتاری ها و بدبختی های تمام نشدنی زندگی که چه عرض کنم زنده بودن اجباری باید گفت نجات پیدا میکنه و به ارامش ابدی میرسه من که روزی هزاران مرتبه از خدا طلب مرگ میکنم ی بار هم اقدام کردم ک خودمو خلاص کنم ولی تو این مورد هم شانس نیاوردم
با سلام . راستش منم خیلی از زندگی نا امیدم و کلی روش خودکشی بدون دردم بلدم اما نمیتونم بگم چون حس قاتل بودن پیدا میکنم . من در برابر زندگی مقاومت میکنم شما چطور ؟
سلام ماروراهنمایی نمی کنید
تروخدابه من بگویه روش خلاص شم ثواب میکنی
چرا میخوای بمیری هلما؟ فک کنم بتونم کمکت کنم
سلام.دردای شما چقدر جالبه.شاید اگه مال منو بشنوید بخندیدو باور نکنید ولی واقعیته.پدر و مادرم نمیزارن درس بخونم.میخوام ی سال پشت کنکور بشینم تا درس و حسابی درسمو ادامه بدم ی جای خوب قبول شم ولی نمیزارن میگن موقعی ک تو درس میخونی ما اذیت میشیم .منم تو فکر بیکاریو الافی و روزی ی پاکت سیگار کاملم.الانم فکرم فقط توی خودکشیه ک یه مرگ اروم داشته باشم مث زندگیم.امیدوارم هیچکی مث من اینجور مادر پدر نداشته باشه .
آخخخ گفتی!
بخدا منم مثل توام حتی فکرایی که میکنمم دقیقا مثله خودته(مردم چطوری زندگی میکنن و این شعارا که زندگی رو باید زندگی کرد و در لحظه زندگی کن)منم کنکور دادم همه زیر ۵۰۰ انتظار داشتن شدم سه هزار الانم دانشگام بد نیست اما خودم میدونم اونی نشد که میخواستم
منم میخوام زود تر بمیرم ولی خیلی میترسم دلیل خواستن مرگمم کاملا منطقیه میترسم از اینکه بعد اینکه تودمو بکشم قرار تو جهنم چه عذابایی بکشم ولی میخوام زودتر از این بحران بگذرم
من هم اگر راهي براي حل مشكل پيدا مي كردم فكر خودكشي را هرگز نمي كردم چه برسد به انجامش
الان یک سال و اندی گذشته ست از کامنتی که برای این پست گذاشتم، و امروز دوباره این پست را خوندم (در جستجوی مطلبی بودم برای پیشنهاد دادن به یک دوست) و ایندفعه خیلی برام ملموس تر و هیجان انگیز تر بود 🙂 بازم مرسی
ولی چیزی که فرق نکرده این هست که هنوز، نمیتونم این “یک شب آتش در نیستان می فتاد” را هضم کنم! :)) والا من هر جایی که خوندم و شنیدم، اینطور بوده که: “یک شب آتش در نیستانی فتاد” و اصلا در این صورت هست که با مصرع بعدیش هم آهنگ میشه…
سلام و خسته نباشید…
دوستان خوبین….
داداشا انگار همدردیم????
من از وقتی که فهمیدم محبت چیه تو رقابت بودم
مادرم میگفت آبروم بره جلوی فامیل خونت ریخته است…
همیشه سر کوفت میزد و تعنه بهم میزد….میگفت ببین پسر خالتو هزار ماشالله چقدر گله…. اما تو چی….ای کاش هیچ وقت خدا به ما نمیدادت و بجات یه پسر بهتر بهمون میداد…
یا مثلا پسر همسایه رو ببین یکم عقل داشته باش خیلی گنگی…..
پدرمم که از مادرم بد تر بچگیام کتکم میزد از ترس میرفتم تو خیابونا قایم میشدم….
وقتی 12سالم بود …دایم یه دختر داشت چند ماهی ازم کوچیک تر بود….خیلی بهم محبت میکرد…لذت میبردم با معاشرت باهاش…فقط اون درکم میکرد و دوستم داشت…روزای خوشی داشتیم…سخت گیری های پدر مادرمو فراموش کرده بودم…و به امید دخترد داییم زندگی میکردم که یهو فهمیدم از حرفهای داییم و مامانم که دختر داییم نامزد کرده و میخواد ازدواج کنه….وای خدا بره و بر نگرده حس خیلی بدی داشتم…رفتم بیرون از خونه کلی گریه کردم صورتمو با چنگ کندم….گفتم نامرد تو دیگه چرا تنهام میزاری حالا با امید کی زندگی کنم…
ولی بازم نا امید نشدم….به امید اینکه شوهرش میمیره و یا اینکه رابطشون بهم میخوره و کار به شب زفاف و حجله(شب اول عروسی نمیرسه روزامو طی میکردم…پدر مادرم هی پرخاش گری میکردن…میگفتن تو نا امیدی هستی و….ای کاش هیچ وقت به دنیا نمیومدی…ولی نمیدونستم دلیل این کاراشون چیه…چند ماهی گذشت عشقم یا دختر داییم دعوتنامه شرکت در عروسیشونو واسمون آوردن…وای خدا یعنی این دختر دایی من بود چقدر تغییر کرده…چرا خیانت کردی نامرد…مگه قرار نبود خانم من شی….
و بالاخره روز عروسیشون رسید پدر مادرم داشتن حاضر میشدن برن….ولی من مخالفت میکردم ونمیومدم…اما بابام با کتک و تمسخراش منو وادار کرد بیام…
رفتیم عروسی….عشقمو دیدم تا میتونستم تو خلوتی خود زنی میکردم و اشک میریختم…
و دیدم عروسیم تموم شد و اون دختر ناز یعنی عشق من توسط دوماد زن شد…قید اونم زدم گفتم خدا بزرگه…خدا عشق منه…خدا همه کس منه…پدرمه مادرمه برادرمه و…..همه کسمه….روزا رو به سختی میگذروندم…به امید اینکه یه روزی میرسه که بد بختی ها تموم میشه و خوشبخت میشم…درسم تموم میشه میرم سر کار و….خودم آقای خودم میشم….
درسمم خوندم اما برای کار انتخابم نکردن گفتن پر شده…
با خودم گفتم من نفرین شدم اخه چرا انقدر بد شانسی….
رفتم سراغ روزنامه سراغ کار….هرجایی زنگ زدیم قبول نکردن…
مادرم خیلی سر کوفت میزد که چرا ته خونه ای و نمیری سر کار…اما نمیدونست من دوست دارم برم سر کار اما کار نیست….فک میکرد از قست نمیرم سر کار…
دیدم دیگه به آخر خط رسیدم….و دیگه کارس نیست بکنم برای خوشبختی….امیدمو باختم…خواستم بمیرم…درسته خود کشی گناه کبیره است و…دربست میری جهنم….اما بخدا قسم دیگه کم اوردم بریدم….
امروز داشتم نت میگشتم ببینم میتونن راهنمایی کنن چطور خودکشی کنم که اینجارو پیدا کردم…
لطفا اگه میشه راهنماییم کنید… بخاطر ایندل شکسته و بد بختم کمکم کنید… دوستتون دارم ممنون
ببین به هر حال هر کس یه مشکلی داره ولی واقعا چاره ش خود کشی نیست هیچ وقت از بالا سریت نا امید نشو مگه نمیگی خدا شده همه کارت شده مامانت شده بابات پس توکل کن به خودش اون که ناراحتی بندشو نمیخواد مطمعن باش یه روزی یه جوری دستتو میگیره و بلندت میکنه که دیگه اصلا گذشته برات بی معنی میشه ناراحت نباش امیدوارم که یه کار خوبی پیدا کنی که موفق باشی که بقیه پدر مادرا سر کوفت تورو به بچشون بدن
با سلام یکی از بدبختتزین آدمای روی زمینم که از زمین و زمان روی خوش ندیدم.از بچگی همیشه مورد سرکوفت و تمسخر مادرم بودم.همیشه پسر همسایه از من برتر بوده.تو فکر مادرم من هیچوقت هیچ گ ه ی نیستم خودش تو روم گفته.پدرم میگه میتونی اظهار نظر بکنی ولی هرچی من بگم همونه بگم بمیر باید بمیری.ولی به امید روزای بهتر صبر کردم و تو خفا گریه هامو با خودم سهیم شدم.الان۲۶سالمه لیسانسم و کار دایم ندارم حتی هر کاری.آدم نماز خونی بودم و تنها امیدم خدا بود.تا اینکه بعد از کلی التماس و نذر و نیاز و گریه یه شرکتی به بهانه اشتغال از چند نفر کلاهبرداری کرد.این بود رحمت خدا جواب گریه های من بعد نماز این بود؟هیچ امیدی به آینده ندارم.خدا هم تازگیا ظالم شده.شما فقط یه راهی نشون بدین که هنگام خودکشی کمترین درد و داشته باشم
بالاخره یک واکنش درست
سلام
خدا قوت
اینجا رو دیدین؟ حس کردم شبیه شما و وبلاگتونه گفتم شاید براتون جالب باشه:
http://markmanson.net/
این وبلاگ ها هم جالب هستند
http://shabanali.com/ms
http://www.marcandangel.com/
http://zenhabits.net/
سلام مجدد خدمت جناب سخاوتی و باقی دوستان.
راستش انتظار یه جواب متفاوت رو داشتم, اما در این حد متفاوت! فکرش رو نمیکردم.
وقتی جوابتون رو میخوندم شبیه آدمی بودم که دکتر داره بهش میگه سرطان داری و اون قبول نمیکنه. دکتر یکی یکی نشونه هاش رو براش میشمره و اونم یکی یکی همه رو تایید میکنه اما نتیجه خیییلی غیر قابل باوره! تلخی واقعیت رو عمیقا چشیدم. تک تک جملاتتون عین واقعیت بود. اینکه ارزشی خلق نمیکنی, دوست کسی نیستی, کسی رو شاد نمیکنی… یعنی این همه سااال اشتباه رفتم؟! کاش سالها پیش یکی اینا رو به من گفته بود….
خیلی بده که آدم دیر بفهمه اشتباه رفته, اما خوبه که آدم بفهمه اشتباه رفته.
الان هیچ جمله ای نمیتونه تشکر و قدردانی منو بیان کنه. ممنونم از شما, از صالح خان, الهه خانم و باقی دوستانی که راهنمایی کردن یا در آینده اظهار لطف میکنن. برای همه آرزوی موفقیت و شادی دارم.
چه خوب شد که خودتون هم نظرتون رو گفتید
خیلی کنجکاو بودم ببینم این نسخه ای که آقای سخاوتی براتون پیچیدن عینیت داره یا که نه
سلام دوست عزیز
دردی که احساس میکنی بسیار عمیق ، مزمن و نابود کننده است
نکنه مهم این است که تو تنها نیستی فقط شجاه تر از بقیه هستی ولی این هم دردی ازت دوا نمکینه ولی کمی آرومت میکنه
تکرار مکرات باشه یا نه ما نسلی هستیم که این درد را به دوش میکشیم
به قول دوستی جامعه شناس که میگفت اگر میخوای من فعلیت را بشناسی به مفهوم
…من در سه زمینه نیاز دارید ، من در اسطوره ، من در فلسفه و من در تاریخ
حرف اصلیم این است که حرفهایی که دوستان زدند و توصیح دوست عزیزمون آقای سخاوتی خوب است اما من پیشنهاد کمی متفاوتر دارم
دوست من و دیگر دوستان این دردی نیست که به تنهایی درمان بشه و برای کسی
که تنها داراییش همان “خودی” است که حالا شده بلای جونش
درد اصلی که داره همین حس تنهایی همیشگیش است
برای کودکی که دوست داشتن و دوست داشته شدن را یاد نگرفته دلتنگی بی معنی است
وقتی اصلی ترین نیاز زندگیت زنده موندن و امنیت فرضی به دلیل رهاشدگی فیزیکی با حتی ذهنی از طرف والدینت باشه اهمیشه تلاش میکنی از ترس هات فرار کنی در آخر کار طبق قانون نانوشته نتیجه اصلی رسیدن به همان ترسهات است
فلسفه بافی در این مورد زیاد است و اگر بخوام بگم یک مثنوی هفتاد من است
… نتیجه گیری اینکه به تنهایی کاری از پیش نمیبری
گشتم نبود نگرد نیست
چرا در کشور ما در همین تهران در پایتحت ناصر الدین شاه که در کمتر از دو ساعت میتونی به هر نوع خلافی دسترسی داشته باشی یک مرکز برای گروه درمانی نیست که آدمهایی مثل من و تو برن ، حرفهاشون رو بزنن و با هم دردشون را درمان کنن
باور کن دردی که من و تو میکشیم باری کمتر از افراد معتاد برای جامعه نداره
تمام نیروی جوانی و توانمندی ما داره هرز میره زیر بار دردی که قابل درمان است اما
….
دلفین ها هم دست جمعی خودکشی میکنند و افراد معتاد در دور هم جمه میشن و میشن یک مسافر
پیشنهاد من تشکیل یک کلوپ است
یک کلوپ حضوری
عضوش میشیم کنار هم میشینیم و از دردهامون میگیم
حق عضویتش را هم میدیم
گروه درمانی تجربه ای بی نظیر است
فقط این وسط به یک روان شناس حاذق و ماجرا جو نیاز داریم که گروه را کوچ و هدایت کند
شاید اینطوری روزهای باقی مانده عمر من و تو شاد تر باشه
نگین گروه درمانی هست که من به همه مراکز مشاوره در این زمینه زنگ زدمو و کلی جواب سر بالا گرفتم
بله هست اما فقط اسمش
به نظر شما بايد چه كرد؟ شما مي گيد راه را عوضي رفتيم خب همه فهميديم .حالا بايد چه كرد؟فهميدن به تنهايي چه فايده دارد؟ مگر مي شود اين راه را دور زد.
من تصور می کنم پاسخ کاملی به این سوال داده اید و با تمام قدرت اشکال را نشانه رفته و آشکار کرده اید به طوری که شخصا در عمق وجودم آن را حس کردم . این جزء معدود مطالبی بود که با خواندن آن فکر کردم، آیا من هم اینطوری شده ام؟ آیا رفتار من تحت تاثیر این تفکرات است؟ چگونه خود را رها کنم؟ و …
متشکرم از پاسخ قاطع شما به این سوال
بسیار عالی بود سپاس جناب سخاوتی
من هم این روزها رو تجربه کرده ام. من یه توصیه دارم به این دوست عزیز:
خیلی سراغ اخبار اینترنتی و روزنامه و تلویزیون نرو.
به این ترتیب ذهنت آروم میشه و آماده اینکه به اون کاری که باید بپردازی بپردازی.
گزارش کارت رو هم برا آقای سخاوتی بنویس تا دروبلاگ درج کنن.
آقای سخاوتی، یک سری از نوشته های شما اینطور هستند که آدم رو برای مدتی نشئه میکنن، آدم میره تو خلسه راس راسی، و فکر میکنه که آره بابا زندگی خیلی راحت تر از این حرفاست، کافیه “خود”م را بکشم، کافیه به جای اینکه همش به فکر شاد شدن خودم باشم، به فکر شاد شدن خلق اله هم باشم، اونموقع خودم هم شاد خواهم بود…
میدونین آقای سخاوتی در درست بودن حرف شما شکی نیست، یک “خود”ی باید در این وجود بمیرد، ولی من به شخصه نمیدونم چطور؟ و منی که افسرده هستم، به نظر شما چطور میتونم واسه بقیه شادی تولید کنم، هوم؟ میدونین فکر میکنم این سری حرف ها از همون هایی هستند که هیچ وقت به عمل تبدیل نمیشند، چون شفاف نیستند، چون ملموس نیستند، و این نشئگی باز هم خماری در پی خواهد داشت….
دوست دارم به این کامنتم جواب داده بشه اگه ممکنه 🙂
جسارتا، من هم یه پیشنهادی من واسه این دوستمون دارم، یه وقتایی صداهای توی ذهنت رو مونیتور کن، یه صدایی هست که بهت میگه “باید شاد باشی”، “باید عمیق باشی”، “باید دلت برای بقیه تنگ بشه”، “نباید تنبل باشی”، “نباید این باشه اوضاعت”، “باید فلان”، “نباید بمان”… و در پی این صدا جواب اینه که “نمیییییییخوااااممم” 🙂
اون صدای اول مال “والد” درونت هست و این یکی مال “کودک” درونت، هر “باید”ی یک مقاومتی به وجود میاره، وقتی به خودت بگی “باید شاد باشی”، خواه ناخواه در مقابلش مقاومت خواهی کرد، و ناشاد بودنت ادامه دار خواهد شد…
بیا و برای کودک درونت والدی باش که دوس داشتی ننه بابات واسه تو باشن:) بیا همینجور که هست، ناشاد و کم عمق و فلان و فلان و فلان، بپذیرش، بغلش کن، بهش امر و نهی نکن، یا حتی اگه نمیتونی جلوی امر و نهی کردنت را بگیری، بپذیر که نخواد طبق امر و نهی تو عمل کنه…
به نظر من اگه بتونی خودت را دوست بداری، شادتر خواهی بود، و در نتیجه شادی تولید خواهی کرد و این منجر به شادتر شدنت میشود و همینجور این چرخه ادامه پیدا خواهد کرد… 🙂
(شایدم حرفام همش چرت باشن، ولی حداقلش اینه که واسه خودم جواب دادن)
شما چیزهایی را می گویید که برای شما ملموس و شفاف هستند و من چیزهایی را که برای من ملموس و شفاف هستند و انشالله می پذیریم که بیشتر از یک نظر شفاف و ملموس وجود دارد و به تعداد آدمهای روی کره زمین راه هست برای رسیدن به …
الهه@ دوست عزیز پیشنهادی که آقای سخاوتی به دوستمان داده اند چیز جدیدی نیست تنها اندکی با ادبیات متفاوت و لحنی جدی تر بود و شما آنرا بارها شنیده اید پس با اندکی تمرین عملی خواهد شد. سالها پیش در مجله ای میخواندم که در آزمونی روانشناسی برای هر یک نفر یک بادکنک اختصاص داده اند و اسم آن فرد را روی آن نوشته اند و همه را در یک اتاقک انداخته سپس از افراد خواسته شده که وارد اتاقک شوند و بادکنک خود را بیابند بعد از مدت نسبتاً طولانی تنها تعداد کمی بادکنکشان را یافته اند دوباره از افراد خواسته اند بادکنک های خود را درون اتاقک بیندازند سپس از آنان خواسته اند بادکنکی را که می یابند به صاحبش بدهند سپس دیدند که در مدت زمان بسیار کوتاهی همه افراد به بادکنک هایشان رسیده اند چیزی که علی آقا فرمودند به همین مضمون است شاید بگویید این چیزی که من گفتم واقعیت خارجی نمی تواند پیدا کند؛ بلکه مقصود من آن است که ما برای اینکه خودکشی کنیم باید خودمان را از محوریت تمام امور و دایره هستی خارج کنیم برای وجود دیگران ارزش قائل باشیم و به وجودشان بها دهیم و کمتر و کمتر خودمان را ببینیم کاری که مادرانمان بدون هیچ چشمداشتی در حق ما انجام داده اند، صرف کردن وقت خود که می توانیم با آن درآمد زایی کنیم برای یک دوست، نشستن پای صحبت های یک همسایه یا بخشش بدون انتظار بازگشت به دیگران نمونه های بارز خودکشی و عبور کردن از “خود” برای دیگران است و نتیجه آن را در سپاسگزاری ها و تشکر و لبخند رضایت طرف مقابلمان میبینیم ولی مادامی که فرد خودبین است و از عالم و آدم بدهکار و هیچ تولیدی و زایمانی نمیکند روز به روز از خودش متنفرتر میشود به طوری که دوست دارد نباشد برای همین در شعری که علی آقا قرار دادند آتش گنده گویی های نی و منم منم های نی را می سوزاند تا یک آدم بدرد نخور از روی زمین کمتر شود البته چیزی هم که شما فرمودید بسیار کارساز است و من که به برخی گفته ام باید از وجود خودت لذت ببری تا آنجایی که یادم هست و حداقل از شعاع دید من خارج نشده بود تشکر میکرد اما چیزی که علی آقا می گویند کاربردی و دستور العمل این است که چگونه باید از وجود خودت لذت ببری؟ با خود کشی با مفید بودن برای دیگران و الخ
🙂
متشکرم از جواب ها
امیدوارم که اقلا یکی از پیشنهاد ها واسه خواننده گرام هم ملموس باشه
باید خودمان را از محوریت تمام امور و دایره هستی خارج کنیم برای وجود دیگران ارزش قائل باشیم و به وجودشان بها دهیم و کمتر و کمتر خودمان را ببینیم
چقد خوب گفتید وقشنگ
واقعا به گفته ی علی آقا چقد راههای زیادی هست
كودك درون من سالهاست مرده .فقط از من يه سايه مونده.
از پاسخ لذت بردم
امروز دومین روز از مراجعه بنده به پزسک جهت ترک سو مصرف مواد مخدر بود.
تقریبا از دبستان دچار افسردگی هستم و این افسردگی منو به سمت مواد مخدر حرکت داد.شاید هم خودم خواستم.
ازوقتی وب شما رو دیدم واقعا تغییراتی رو در خودم حس می کنم.
فاصله ای هست میان دانستن موضوعات و مذیرفتن ذهنی انها.
امیدوارم همونجور که نوشتید بتونم ان ارن و بعدش سخاوت لرن کنم.
پاینده و شاد باشید
یک دنیا سپاس آقای سخاوتی
لذت بردم
مرسی
از خواننده و علی آقا بسیار ممنونم
این پست یادآوری به جایی بود برای این روزهایم