تراژدی: شکلی از هنر است بر پایه رنج انسان که باعث لذت مخاطبینش می شود. از “شاه اودیپ” سوفوکل گرفته تا هملت شکسپیر تا شاهنامه فردوسی تا داستانهای مرتبط با یازده سپتامبر و خیلی چیزهای دیگر.
رنج: یا درد، احساسی است که یک آدم در شرایطی نامناسب تجربه می کند. ممکن است جسمی یا روانی یا هر دو باشد. می تواند واقعی یا غیر واقعی باشد. می تواند مستقل از رنجهای دیگر باشد. می تواند به آنها وابسته باشد. مثلا رنجی ممکن است مولد رنج دیگری باشد. مثل خیلی از احساسات دیگر، درجاتی دارد. از خفیف تا شدید. فاکتورهایی مانند مدت و دفعات تکرار آن می تواند بر شدت آن اثر گذار باشند. از آن مهمتر نگرش آدم(کسی که رنج می کشد) نسبت به رنج می تواند مهمترین عامل تعیین کننده شدت و ضعف آن باشد. مثلا اینکه آیا آن را به حق یا ناحق تلقی می کند. مفید یا مضر می داند. قابل پیشگیری یا غیر قابل پیشگیری تصور می کند و الخ.
پس داستان به طور خلاصه اینطور اتفاق می افتد:
1- در زمانی و مکانی، آدم یا آدمهایی متحمل رنجی می شوند.
2- کسی از میان خودشان یا از خارج، رنج مرحله 1 را برای مخاطبینی در قالب تراژدی بازگو می کند.
3- مخاطبینی از تراژدی آفریده شده در مرحله 2 طبق تعریف لذت می برند.
سؤالهای زیادی اینجا مطرح می شود:
چرا آدمیزاد از این فرم از هنر لذت می برد؟ آیا لذتی که از این فرم از هنر ایجاد می شود با لذت فرمهای دیگر مثلا کمدی اساسا متفاوت است؟ آیا تراژدی رنج را جاودانه می کند؟ آیا همه آدمها گرایشات مازوخیستی/سادیستی دارند؟ آیا رنج بدون تراژدی یا تراژدی بدون رنج معنی دارند؟ دلایل محبوبیت تراژدی در طول تاریخ چند هزار ساله چه بوده است؟ آیا تراژدی هم مثل خیلی چیزهای دیگر سیر تحولی طی کرده است؟ مشخصات یک تراژدی خوب چیست؟ و الخ
مطالب مرتبط آینده:
از رنجی که می بریم
با سلام
مادر بزرگ من ضرب المثلي ميگفت ًدرد كسي پيش كسي گزه (ويز ويز ) كنه چون مگزي (مگسي
تراژدي دريك زماني مطمئنا بعد از سعدي كه بني آدم دوران بي تراژدي را داشته شروع وسيرتكاملي را طي تا حالا كه همه با ديدن يك صحنه تصادف استعداد كارگرداني فيلم تراژدي در آنها بناگهان شكوفا مي شود