چهار چیز درباره آیلتس که هیچ معلمی به شما نمی گوید

آیلتس یا (IELTS) نیاز به تعریف و توضیح ندارد. هر ایرانی می داند آیلتس چیست. هر ایرانی یا تا به امروز امتحان آیلتس داده است یا بعدا به احتمال زیاد خواهد داد. حتی مادر بزرگ نود ساله من هم می داند که آیلتس چیست و مدرک آن به چه دردی می خورد. 85 درصد ظرفیت کل چاپخانه های کشور به چاپ بروشورهای تبلیغاتی مؤسسه های آموزش آیلتس اختصاص دارد. وزارت کار هم پیش بینی کرده است که اگر کل جمعیت بیکار کشور معلم آیلتس بشوند باز هم تا سال 1415 دو میلیون معلم آیلتس کم خواهیم داشت که این معضل مانعی اساسی در راه رشد و توسعه پایدار بلند مدت کشور محسوب می شود.

همانطور که می دانید امتحان آیلتس از چهار بخش تشکیل شده است: گوش کردن، خواندن، نوشتن و مکالمه یا حرف زدن. با مطالعه و عمل به دستورالمعلهای زیر شما به نتیجه مورد نظرتان در این امتحان سرنوشت ساز دست پیدا خواهید کرد. اگر هم نکردید می توانید از خدمات تدریس خصوصی من، البته با هزینه ای نه چندان کم، بهره مند شوید.

الف- گوش کردن. اولین آدمها (معلمهایی) که در کسب این مهارت به ما خیانت می کنند پدر و مادر ما هستند. ما از آنها یاد می گیریم که به حرف دیگران گوش کردن (listening not obeying) مؤلفه مهمی در زندگی نیست. یاد می گیریم که مهم گوش کردن (اطاعت) است نه گوش کردن (شنیدن). گوش ابزاری است که کاربردهای زیادی دارد. مثلا  به ما کمک می کند که صدای بوق ماشینی را که دارد دنده عقب از رویمان رد می شود بشنویم و جانمان را نجات دهیم. یا از یک آهنگ لذت ببریم. گوش همچنین وسیله ای برای دریافت اطلاعاتی است که دیگران از طریق حرف زدن سعی می کنند در اختیار ما قرار بدهند. سعی می کنند منظوری را به منتقل کنند. و درست اینجاست که کار خراب می شود. به دلایل زیر:

– یارو تا دهنش را باز می کند حتی قبل از آن، ما شروع می کنیم به آماده کردن جوابش.
– یارو تا دهنش را باز می کند حتی قبل از آن، ما شروع می کنیم به پیدا کردن ایرادهایش.
– یارو وقتی دارد حرف می زند ما داریم راجع به هزار و یک چیز دیگر فکر می کنیم.
– ما هیچ وقت گوش کردن را حتی به زبان مادری تمرین نکرده ایم. دو روش بیشتر برای استاد شدن در گوش کردن وجود ندارد.
– طرف مقابل وقتی دارد حرف می زند ما به جای دریافت اطلاعات از طریق گوش مشغول به دریافت اطلاعات از طریق چشم یا سایر حسگرهایمان می شویم. مثلا به قسمتی از بدن او زل می زنیم.
– با شندین اولین چیزی که به مذاقمان خوش نمی آید حالت دفاعی می گیریم و گوش کردن را به شکل ذهنی متوقف می کنیم. به عبارت دیگر به چیزی که با آن موافق نباشیم گوش نمی دهیم.

درس اول: وقتی کسی حرف می زند(فرقی نمی کند به صورت زنده یا توی تلویزیون) دهنتو ببند و گوش بده. مسلما اگر یارو به زبان انگلیسی حرف بزند برای تست آیلتس شما مفیدتر خواهد بود.

ب- خواندن. در کسب این مهارت دو نفر به ما خیانت کرده اند. اول خودمان. دوم سیستم آموزش مادون متوسط و کنکور. اول دومی را توضیح می دهم و بعد اولی را. کنکور آدمها را به یک موتور جستجو تبدیل می کند. به یک fact finder. به یک گوگل کوچک. به ماشینی که می تواند جواب درست را در مسائل سخت و غامض فیزیک و شیمی و هندسه و جبر و حتی زبان، در زمان بسیار کوتاهی پیدا کند. اگر یک روز گوگل هم در کنار میلیونها سایت دیگر فیلتر بشود صاحبان رتبه های یک و دو رقمی کنکور می توانند نیازهای اطلاعاتی جامعه ما را برآورده کنند.

خودمان به خودمان خیانت کرده ایم، چون:

– هیچ وقت به قصد اکتشاف، چیزی را نمی خوانیم.
– هیچ وقت به جز برای حفظ کردن و اخذ مدرک چیزی را نمی خوانیم.
– هیچ وقت به جز برای پیدا کردن اشتباه ههای دیگران و فحش دادن به آنها چیزی را نمی خوانیم.
– چیزهایی را که با نظر ما مخالفت دارند، نمی خوانیم.
– وقتی که داریم چیزی می خوانیم یک نفر هم دارد حرف می زند. نه با یارو گوش می دهیم نه می خوانیم. من دوستی دارم که توی جلسات کاری بر روی گوشی موبایلش کتاب می خواند. خیلی ها جلوی تلویزیون این کار را می کنند.
– به خودمان زحمت نمی دهیم از چیزی که می خوانیم یک برداشت شخصی و مطابق context زندگی و زمان و مکان خودمان داشته باشیم.
– برای کتاب خواندن نیاز به بن کتاب داریم.
– و الخ.

درس دوم: بخوان! ترجیحا به زبان انگلیسی.

ج- نوشتن. چی؟ نوشتن. مگر ما نویسنده هستیم که بنویسیم؟ مگر یک موتور جستجو می تواند بنویسد یا اصلا نیازی به این کار دارد؟ اصلا مگر یک fact finder نظر شخصی دارد که آنرا بیان کند؟ اگر هم داشته باشد مگر می تواند آنرا با صداقت بیان کند؟ هیچ وقت لزومی برای این کار وجود نداشته است. چه در آموزش مادون متوسط و چه در آموزش عالیه. ابداع سؤالهای تستی نیاز بشر را به نوشتن برای همیشه برطرف کرده است. مثلا شما می توانید نظر من یا هر کس دیگری را درباره “دلایل افزایش طلاق در سال اول ازدواج” و یا “اکوتوریسم” یا “جهانی شدن اقتصاد” یا “بهترین روش برای کم کردن بیکاری در شهرهای بزرگ” یا هرچیز دیگر، با یک سری سؤال تستی جویا شوید. چرا من به خودم زحمت بدهم که راجع به چیزهای مختلف بنویسم؟ آنهم در قالب یک argument از نوع انگلیسیش. کار بسیار سختی است که علاوه بر نظر خودم نظرات مخالف خودم را هم بنویسم و هر دو روی سکه را نشان بدهم. بدون فحش دادن. بدون تخطئه کردن. بدون قطعیت. بدون قضاوت. هم مقدمه بنویسم. هم نتیجه گیری. من ترجیح می دهم خودروی ملی یا بنزین ملی اختراع کنم یا سرطان حاصل از مصرف آنها را درمان کنم. ولی نوشتن با کیفیت فوق الذکر را از من نخواهید.

درس سوم: روزی یک صفحه بنویس. روزی نیم صفحه. روزی دو خط. بنویس. ترجیحا به زبان انگلیسی.

د- حرف زدن(مکالمه). من استاد حرف زدن هستم. شاید. ولی حرف زدن برای خودت. در تست آیلتس باید مرتبط با موضوع پرسیده شده و خلاصه و مفید حرف بزنی. در محدوده زمانی که داری. نمی توانی وقتت را با تشکر از زحمات حضار و مسئولین پر کنی. اصلا تشکر لازم نیست. اینجا مصاحبه کننده دوست دارد ببیند حرفهای کلیشه ای و صد تا یک غاز نمی زنی. از خودت حرفی و نظری داری. قادر هستی خودت را بیان کنی. حرف زدن برای خیلی ها سخت ترین تست هست. چون اولا باید بتوانی خوب گوش بدهی و سؤال مصاحبه کننده را به خوبی درک کنی. ثانیا باید به اندازه کافی چیزی خوانده باشی که بتوانی ایده پردازی کنی و از طیف وسیعتری از کلمات استفاده کنی. ثالثا خوب حرف زدن مثل خوب نوشتن است. فرقی نمی کند. در اولی با صدا منظورت را بیان می کنی و در دومی با قلم. کسی که می تواند بنویسد قاعدتا در حرف زدن هم نباید مشکلی داشته باشد.

درس چهارم. دهنتو ببند. گوش بده. بخوان. بنویس. ترجیحا به زبان انگلیسی. خودت را بیان کن. به هر زبانی.

مطالب مرتبط:

عامل اصلی ترافیک شهر تهران و ده روش برای از بین بردن آن

مطالب مرتبط آینده:

دوازده دلیل شخصی من برای تدریس آیلتس و نتایج درخشان شاگردهایم