گشادی تلویزیونی

از دستگاه تلویزیون به طور کلی به دو طریق می توان استفاده نمود:

1- به عنوان سینما یا تئاتر خانگی. در این حالت کاربر به انتخاب خودش به تماشای یک فیلم، شو، کارتون یا هر چیز دیگری که معمولا بر روی یک سی. دی. یا دی. وی. دی. ضبط شده است، می پردازد.

2- به عنوان تلویزیون. یعنی تماشای برنامه هایی که دستگاه تلویزیون در لحظه از یک آنتن دریافت می کند.

در حالت دوم کاربر کنترل بسیار کمتری در انتخاب چیزی که تماشا می کند، دارد. اصولا وظیفه برنامه سازان تلویزیون اینست که فاصله بین آگهی های بازرگانی (تبلیغات) و اخبار را پر کنند. اخبار که همیشه شامل جنگ، آتش سوزی، زلزله، قحطی، گران شدن سکه و اینجور چیزهاست، هدف اصلیش اینست که بیننده را تا حد خیس کردن شلوارش یا نا امیدی نسبت به زندگی، بترساند. اخبار کالای دم دست و فراوانی است که هزینه تولید آن بسیار کم است. فقط یک اخبار گوی حرفه ای لازم دارد تا بدون تغییر چهره، اخبار قحطی و مرگ و میر سومالی و یا خشک شدن دریاچه ارومیه را با یک تن صدا بگوید و بینندگان را بترساند.

از طرف دیگر از انسانیت به دور است که آدمی را که با شنیدن این همه خبر بد، ترسیده و امیدش را نسبت به زندگی از دست داده، همینجوری به حال خودش رها کرد. اینجاست که آگهی های بازرگانی، ما را از وجود کالاها و خدماتی مطلع می کنند که خریدن آنها زندگی ما را متحول می کند. مثل جوایز حسابهای قرض الحسنه. کافیست شما پولتان را در یک حساب قرض الحسنه دو دستی به بانک بدهید تا بعدا آنرا با بهره گزافی (حداقل هجده درصد) به خودتان قرض بدهد. البته این کار شما جوایزی هم دربر دارد که نحوه بردن آنها بسیار(کاملا) شبیه بردن بلیط بخت آزمایی(لاتاری) است و بلیط بخت آزمایی در همه جای دنیا باعث ایجاد امید در میلیونها (شاید هم میلیاردها) نفر می شود.

اگر از برنده شدن در این شکل از لاتاری نا امید شدید، می توانید پولتان را از بانک پس بگیرید و به سعادتی که توسط یک چهره زیبا و خندان متصاعد کننده خوشبختی، در آگهی بعدی تبلیغ می شود، پناه ببرید. چیزی مثل یک یخچال ساید بای ساید یا یک تلویزیون ال. ای. دی. با عینک سه بعدی یا یک خودرو یا کنکور کارشناسی ارشد. اگر پول کمتری می خواهید خرج کنید، چیزهای ارزانتری مثل چیپس و پفک هم هست.

بین اخبار و آگهی های بازرگانی یعنی بین ترس و امید، تکه های کوتاهی از درام، کمدی، تراژدی و خزعبل ( یا ترکیبی از آنها) پخش می شود که برای بیننده در حقیقت حکم بو کردن دانه های قهوه بین تست کردن عطرهای مختلف را دارد. این مدل پخش برنامه های تلویزیونی که می توان آنرا مثلث “اخبار-آگهی-خزعبل” نامید، مدل بسیار موفقی در همه جای دنیا است. مثلثی که مثل مثلث برمودا، در هر دقیقه و هر ساعت، وقت و انرژی و سلامت روان میلیونها نفر را در کام خود می بلعد.

یکی از راههای فرو نرفتن به مثلث “اخبار-آگهی-خزعبل” غلبه بر گشادی تلویزیونی است.

“گشادی تلویزیونی یعنی استفاده از تلویزیون در حالت دوم بدون بکارگیری مناسب و به موقع ریموت کنترل.”

برای مثال از مصادیق گشادی تلویزیونی به موارد زیر می توان اشاره کرد:

– فشار ندادن کلید قرمز به هنگام آغاز اخبار. اگر ورزشکار هستید، برای شما نکشیدن سیم برق از پریز، نشانه گشادی تلویزیونی است.

– فشار ندادن کلید Mute به هنگام آغاز آگهی های بازرگانی.

– عوض نکردن کانال به هنگام آغاز خزعبل. ( تعریف دقیق خزعبل موضوع مطلب دیگری خواهد بود.)

– تحمل مثلث فوق برای فرار از گفتگو با مهمانها یا آدمهای دیگر حاضر در محضر تلویزیون.

– فرار نکردن از اتاق یا منزل در صورتیکه حق استفاده از ریموت را ندارید. به طور کلی حاضر شدن در مکانی که یک تلویزیون روشن وجود دارد و اختیار ریموتش با شما نیست.

گشادی تلویزیونی به موارد بالا محدود نمی شود و این موارد صرفا جنبه ارائه مثال دارند.