عشق به وطن، وقایع اخیر و آزمایش میلگرم.
به راه بادیه را می توانید روی بیشتر اپ های پادکستینگ گوش بدهید.
Apple Podcasts, Castbox, Radio Public, Pocket Casts, Spotify, Google Podcasts, Anchor
آدرس ایمیل پادکست به راه بادیه.
پادکست به راه بادیه #22
ایدههایی برای جستجو و کشف
نمونه ی کامل این شعر هستید. خواهم بشوم رسوا همرنگ نخواهم شد. عاااالی بود. و به این حجم از عزتِ نفس شما غبطه میخورم.
کتاب به راه بادیه رفتن:نقد علوم اجتماعی و بن لادهای آن در ایران، اثر مشترک با مرتضی سالمی قمصری (دستیار پژوهشی مؤلف، همکار چندین ساله مؤلف در مجلات علوم اجتماعی (مدیر داخلی) و دانش‌های بومی ایران (دستیار سردبیر) و ویراستار برخی از آثار مؤلف از جمله دو جلد از نامه کمره و صنعت بر فراز سنت یا در برابر آن؟)، سمنان:انتشارات حبله رود، ۱۳۹۸.
اگر روی مسئولیت فردی تکیه کنیم خیلی از ترم‌های مهم سیاسی و اقتصادی که مستقیماً در خوشبختی (happiness) شهروندان کشور موثرند بی‌معنی می‌شند. ترم‌ها و مولفه‌هایی کلان که شهروندان کشور هیچ توانایی و دخالتی در مدیریتشان ندارند.
خیلی احساس بدیه که بیای و ببینی پادکست تماما شده واکنش به یک مشت کامنت سیاسی جوزده و بی اهمیت. و اینکه تو همون پادکست صحبتهای جالب و اساسی دیگه ای هم شد که ارزش بحث کردن و ادامه دادن داشت و من ندیدم به غیر از نفیسه کسی به اونا واکنشی نشون بده و نکته ای اضافه کنه. فکر می کنم آقای سخاوتی نباید تا این حد به این فضا اهمیت می داد. من ترجیح می دادم در مورد سفر و مشکلات جابجایی و دلایل تمایل فزاینده انسان به جابجایی چیزهای بیشتری می شنیدم تو این پادکست.
احساس میکنم رو این پادکست یه هاله غم نشسته بود.
درباره ی آزمایش میلگرام، شاید خودتون هم توی همین آزمایش گیر افتاده باشین و بخواین به شنونده هاتون آزاد اندیشیدن و بدحرف نزدن با کسی که عقاید متفاوت رو داره، رو یاد بدین. شایدم کلا جای آزمایش دهنده بودن قرار گرفتن بد نباشه، مهم میزان این تلاش احمقانه ی ماست وقتی تو اون جایگاهیم(و باید کنترلش کنیم). ینی هممون احتمالا حس میکنیم باید یه چیز یاد بدیم، ولی به چه قیمتی، این مهمه. که حواسمون باشه چی رو داریم زیر پا میذاریم با این یاد دادنمون.
درباره ی واکنش های سیاسی آدما، راستشو بخواین من حسابی متعجم. آدما خیلی عصبانی به نظر میرسن. اینستا توییتر گروه درسی، حتی سر کلاس پروژه ی بسته بندی ،آدم از سیاست و انسان های عصبانی از سیاست در امان نیست. و این عصبانیت و اغراق ربطی به عقیده شون نداره. من سه هفته س سر کلاس خیاطیم که پر از حاج خانوم با عقاید تا حد زیادی طرفدار نظام هست نرفتم، چون میدونم اون دو ساعتی که اونجا هستم احتمالا میخوان بحث سیاسی کنن و من اذیت خواهم شد.
هان و جدا از این، من یه نظریه دارم که رسانه ها و دولت ها دست به دست هم دادن تا دراما در رسانه رو به میزان کافی نگه دارن. سودش واسه رسانه اینه که مشتریاش به شدددت افزایش پیدا میکنه(من شخصا بیشتر اینستام رو چک میکنم وقتی حالت سیاسی دراماتیکه) و دولت ها هم خیلی وقتا از این دراما ی سیاسی سود میکنن، و شایدم از به جون هم انداختن ملت سودی میبرن.
خلاصه که من اینستام رو بستم چون حس کردم رسانه ها بهم تجاوز کردن. و اینکه حس کنترل شدن میکردم.
در نهایت از علی سخاوتی تشکر میکنم، فقط پیشنهاد میکنم که پادکست از سیاست خالی بشه و به داستان های عادی پرداخته بشه. بخش خنده دار این پادکست هم یه جایی اولاش بود که علی سخاوتی خیلی پوکر و بی احساس داشت فوش هایی که تو کامنت ها بهش داده بودن رو میخوند و جالب بود.
بیزینس فروش حجم اینترنت رو پس فک کردین با چی میشه سرپا نگهداشت؟؟! با همین کلیپ های آبکی در اینستا….
منتظر بیانات گهربار خانوم یا آقای اف هستیم