مشکل اول خود مشکل است.
مشکل دوم ناتوانی ما در اعتراف به مشکل است. در صحبت کردن درباره آن. در کمک خواستن برای رفع آن. (البته منظور غر زدن نیست!)
معمولا هیچ مشکلی همینجوری از بین نمی رود. باید خوب آن را بشناسی با صدای بلند به آن اعتراف کنی و شاید هم برای حل آن کمک بگیری.
اصولا وقتی با صدای بلند درباره مشکلی صحبت کنی خیلی از پارامترهایی که آنرا تبدیل به مشکل کرده اند از یین می روند، با واضح ، شفاف و عیان شدن ابعاد، در واقع مشکل تبدیل به موضوع می شود، موضوعی قابل بررسی، تحلیل ، تصحیح و تکمیل. اعتراف در واقع مثل نوریست که به فیل ایستاده در خانه ی تاریک می تابانیم.